Tiлiм,тiлiм...

Тілім, тілім...
Неше айналып келсе тағы,
Өкпек күн,
Тілім, тілім,
Тілім деумен өтпекпін.
Тарғыл-тарғыл,
Шұбар тілмен бүгінгі,
Қай мұратқа,
Қай ұшпаққа жетпекпін?!

Дерт қосылды,
дертіме кеп тағы бір,
Ана тілдің шығар-шықпас жаны жүр.
Өлгені де, тірілгені тілімнің,
Жанбағыстың «құлдарына» бәрі бір.

Құлқыны үшін,
тоны тозып, аты арып,
Жұтсам дейді,
Шашалып та, қақалып...
Өзге қазақ – қазақ емес секілді,
Шырылдап жүр жалғыз ғана,
Шаханов...

Айналайын...
аңқылдаған қарағым,
Алды-артыңда бет қаратпас
бар ағын.
Білесің бе?
Бүгін-ертең, егерде –
Тілің өлсе...
Күніңнің не боларын???

Айналаңда өзге ниет,
Өзге діл...
Жалпақтайды «бауырым» деп,
Көзге құр.
Ана тілсіз қара бақыр бағамыз –
Жанбағысқа ғана керек өзге тіл.



Ана тілсіз – басқанікі басың да,
Басқанікі...
бала-шағаң...
досың да.
Өз тіліңнен айырылған сәттен-ақ,
Өзгенікі –
өзен-көлің, тасың да...

Білесің бе?..
Айналайын бауырым!
Төгіледі өзегімнен ауыр үн.
Ана тілсіз – өзіңе-өзің бөтенсің –
Қара тасқа айналады бауырың.

Ана тілсіз – айналасың елеске,
Қаңбақ болып домалайтын жел ессе.
Бұ жалғанда бары-жоғың белгісіз,
Ешкім елеп, алмайды да сені еске...

Сондықтан да,
тілдің зарын шекпекпін,
Тілім, тілім...
Тілім деумен өтпекпін.
Қаным, Жаным, -
Ана тілім болмаса,
Мынау мылқау дүниені...
Нетпекпін?!