Пока жива твоя мама,
почаще ее навещай….
Она тебя ждет вечерами,
быть может, зайдешь на чай.
Не скажет, что редко бываешь,
но тихо вздохнет про себя.
Подарков не надо –
ты знаешь, -
увидеть бы ей тебя.
Спокойно и просто встретит
знакомым, родным теплом,
и ты не всегда заметишь,
как мать улыбнется тайком.
Не спросит - а сердцем чует
и радость твою,
и боль.
Смотри на нее,
на родную,
пока она здесь, с тобой.
И без утешений умеет –
так может лишь только мать –
любую печаль развеять
и черную грусть прогнать.
Она до порога проводит
и долго еще глядит,
и слушает, как уходишь,
и вновь потом ждет, сидит.
Подолгу ждет вечерами,
седеет ее голова…
Ходи к своей старой маме,
пока твоя мать жива.
1968
Перевод В. Потиевского
Käy äidillä vieraissa silloin,
kun äitisi elossa on.
Hän odottaa sinua, aina
on sinusta levoton.
Ei moiti. jos käyt niin harvoin
hiljakseen huoahtaa.
Hän lahjaa ei muuta kaipaa,
kun sinut hähdä saa.
Ei iloaan ilmi tuo sanoin,
mut silmistä huomaat sen,
kun sinua kestittää teellä
hän hellästi hymyillen.
Ei utele sinulta mitään,
hän sydämin käsittää,
nyt riemuko paisutta rintaa
vain kipuko kirveltää.
Ei lohduta. Hänhän osaa
kuin äidit osavaat vain
samoin arkisin keventää mielen
pois murheesi karkoittain.
Hän ovelle saattaa sinut
ja kuuntelee huokaistuaan,
miten etääntyy askelet tutut
ja istuu taas odottamaan.
Ja taas hänen ikkunassaan
valo lepattaa levoton...
Käy äitisi luona silloin,
kun äitisi elossa on.