ХIСТКI

Хiсткi

Вяртаецца мужыч да дому
Пасля вандравання свайго,
Таго не жадаю нiкому,
Як жонка сустрэне яго.

-Нейкi ты сення хiсткi
Крочыш нiбы па вадзе,
Учора прапалы бяз весткi
Дзе ты валындауся, дзе?

Снедаць чамусьцi не узяуся
Мусiць не смашна было…
Дзе ты учора цягауся,
Куды цябе чэрце вяло?

Хiсткi у адказ усмiхнууся,
Шыгалле з ботау страхнуу.
К жонцы сваей павярнууся,
I у абдымак згарнуу.

-Ты не хвалюся за ежу
Усё было смашна павер
Cутнасць сваю ножам рэжу,
Каб не хiстауся давер.

Раптам жанчына спужалась:
-Здарылась нешто цi што?
Потым сама захiсталась,
Уздумаушы зноу абы-што.

Мабыць знайшоу сабе бабу
Гэтак хавае ганьбу…
Ходзiць як летнi абабак,
З дурам сваiм на гарбу…

Лашчыцца, ды абдымае,
Як тый дварняка да рук,
Нiбы вужака шыпляе,
Цi кiнуты маткай шчанюк.

Сутнасць ен ножыкам рэжа
Глядзiткi, каб так i было,
Ен ловiць жалобнасць у мярэжу,
Каб выдрацi з рук вудзiлле.

Ды не, як жадае не будзе,
Bо хiсткi прыдурлiвы вуж,
Ен гэтую ноч не забудзе,
Калi не твае, то няруш.

А мне залiвае салодка,
Пра нейкi замучаны дзень,
Я зараз знайду яму сродкi,
Каб бегау да песты радзей.

I раптам мужчына звярнууся
К сямейнай жанчыне сваёй,
I быццам у агонь абярнууся,
У вочы узглядвая ёй.

-Я так у цябе закаханы,
Ты шчасце мае i жыццё,
Цi у ноч, цi у сонечны ранак,
Мы будзем адзiным лiццём.

Ай, голас мяне напалохау,
Пялесткамi лашчаных слоу,
Па iм, ен пачуццямi крокау
Да год, дзе мы разам iзноу.

I сэрца яго затрымчала,
Ад шчасця, што пела з цяплом.
Адразу мне хораша стала,
Я з любым, пад мужнiм крылом.



А. В. Матузава / Полiна 19.03.2014г.