ЖЫЦЦЁ ПІСЬМЕННІКА

Спакой мой тоіцца ў скарлупцы, у алоўку зіхаціць жыццё.
Словы трашчаць, нібыта дровы ў грубцы, чаруючы дзівосным забыццём.
Хапае ліхаманка сэрца, рукі, як я бяруся за пяро.
Пішу пра родныя валокі, пра непамернае святло.



У запек тужліва уцісну скарбы маёй нястомленай душы,
Паварушу ў мроях фарбы, каб маляваць абраз чужы.
Кпіны кідаюць ў твар з зайздросцю, ды енчыць сорам… ўзяць цяжар,
Але ж ружанец – вераў росціць, як самастойны ўладар!



Вузельчык быццам слоў атрамант! Пацёрка – бакшт майго пісьма,
А творы, нібы гвалт у краме. У іх усе, і усё і нават я!
Ад пылу граматы пісьменнай пакіне рэшткі слоў сакрэт,
І мой спакой ракой натхнення, разгортвае жыцця сюжэт.


У ім падзеі мовай льюцца, у ім павагі шмат знайдзешь.
Каханне, шчасце у змест вярнуцца, сваёй пацёркай зробяць верш.
І хай карбач страгае сорам, кідае люд урвішча хмар,
Праз хвалі часу, свет падорыць нам, рахманы пісьменных чар.


Тады змагу я пабязуліць у сваіх кучолістых размовах.
Змагу сябе на словах здоліць, застацца у сваіх умовах.
Знайсці адказы на пытанне, каму ды як сароміць дол?
Кім запраўляе выхаванне? Хто голы серцам, як сакол?



Дык хай журботна і цяжліва шлях крочыць наўздагон пяру.
Яго нясу спакусай мклівай, яго пішу, ім гавару.
Жыццё пісьменніка складана, калі адзін ты на мяжы,
Калі лёс вершамі сатканы на паўсядзенным рубяжы.

© Copyright:Е.В Матузова/Полина/