Арол і крумкач

АРОЛ І КРУМКАЧ
Яшчэ залева за ракою
Маланак нішчыла агні,
А над прыціхлаю зямлёю
Кружыў арол у вышыні.

Крыла магутнага ўзмахам
Закручваў вецер у спіраль.
І сэрца поўнілася жахам
Каго вачэй кранала сталь.

Валодар неба, цар птушыны,
Не маў у схватках няўдач.
Ён раптам бачыць на вяршыню
Старой сасны прысеў крумкач.

Нібыта чорнаю смалою
Абліты плечы і бакі,
З агнём апаленай сасною
Яны сябры ўжо тры вякі.

Не раз з рыпучае галіны,
Крумкач, як пільны вартавы
Аглядваў сонныя даліны,
Кустоў цяністых астравы.

- Скажы,крумкач - каханец лёсу,
Спытаў арол , - Ці гэта здек,
Чаму жывеш ты трыста вёсен,
А мой такі кароткі век?

І хрыплым голасам з вяршыні
Крумкач пазваў: - Ляцім са мной,
Спрабуеш здохлае каніны,
Зап’еш балотнаю вадой.

Калі ж адведаў смак і водар
Таго, што еў стары крумкач,
Сказаў арол: — Я маю гонар
І есці падлу, - не, прабач.

- Лепш трыццаць год жывое мяса
Дзяўбці , і піць гарачу кроў,
Чым падлу есці столькі часу.
Жыві, крумкач, і будзь здароў.

І вольна ўзняўшыся ў неба
Ён крыкнуў зычна, бы трубач:
Стагоддзяў доўгіх мне не трэба,
Калі так жыць, як ты,крумкач.