Мать стирала чужое белье...

***

Мать стирала чужое белье,
я, студент, сочинял стихи,
и пар от бака с бельем
был похож на туман
над лесным озерком,
и плескалась в корыте вода,
как под ударами весел.
И, наверное, оттого,
было в моих стихах
так много тумана и плеска,
что меня упрекали в салонности.
Но, когда я читал их маме,
она улыбалась и слушала,
словно припоминая,
как по спокойному озеру
скользила тихая лодка,
как были девичьи нежными
ее огрубевшие руки,
которые, кончив стирку,
отдыхают теперь на фартуке.
Мать шептала: «Хорошие стихи».
Но я понимал:
есть в них один недостаток –
и они никуда не пойдут,
потому, что о них скажут:
салонная поэзия.

1966
Перевод А. Щербакова


***

Äitini pesi vierasta pyykkiä
ja minä köyhä oppias tunoilin.
Pesusta lähtevä höyry
lienee muistuttanut
lammella leijailevaa sumua
ja veden loiske altaassa
laineen liplatusta veneen kokkaan.
Siksi runoissani oli
paljon utua
ja laineiden liplattelua.
Arvostelijat sanoivat: hempeilyä.
Mutta kuin luin niitä äidille,
hän kuunteli hymyhuulin
ikään kuin muistellen aikaa,
jolloin tyynellä järvellä
ui hiljainen vene
ja jolloin olivat herttaisen pehmeät
hänen omat kätensä,
jotka pestyään pyykin puhtaaksi
lepäisivät nyt esiliinalla.

Äiti sanoi että runo on hyvä.
Mutta minä tiesin
että siinä on yksi vika –
siitä ei tule rahaa,
koska arvostelijat sanoivat:
”Hempeilyä”