Вёска...я чую цябе!

Спіць усё! Поле, вёска і лес.
Ўсё звычайна ідзе, дзень у дзень.
Толькі немец у Радзіму улез
І паўзе, як хвароба, як цень.

Неўладна у Чэрні яму...
Мала, мала...завіткі бяруць.
Ён спрабуе на шыю хамут
Нам надзець,
Але людзі надзець не даюць!

Вось і вырашыў жудам узяць,
Ботам ўраз па пачутках прайсці,
Ды жывых у Радзімы адняць,
Як у маці дзіця ад грудзі.

Гэтак выбраў агніва сабе
Ды калі? Як у вёсцы спакой,
Як у вечары пеўніка спеў
Яркай зоркай ўзышоў пад луной

Затрашчалі у момант снапы,
Нібы свечка, успыхнуў дажын.
Знік у смраде жывы дабрабыт,
Сярод детак і матак-жанчын.

Слезы дожджам па твары бягуць.
Я крычу на ўвесь свет...свет ня чуе.
Бачу, як маю вёску жаруць нямчукі,
Жыхароў не злічу я!

Паліць жар, косці у грудзях скрыпяць!
Я гляджу, а навокал жыцце на хрысце...
І уперадзе, на небе стаяць
Тыя, хто наверх па аблокам ідзе.

Як жа так? Тут жа вёска мая!
Мой пачын, першы крок па зямлі...
А я, чую, як стогне яна!
І ад гэтага сэрца баліць.

Як мага буду біцца з табой!
Не пушчу! Не пушчу да сябе...
Раптам стрэл!...твар заліўся крывёй...
-Вёска, вёска, я чую цябе.

Запалілі цябе і мяне!
Чырвань сонца глытае сусвет.
Мы памрэм у кашлатым агне!
Мы памрэм! А ўспамін аб табе не памрэ!

Нехта успомніць аднойчы той час.
І у Маі, у дзень Перамогі,
Пералічыць у небе аблокі і нас,
Жыхароў, хто стаіць разам з Богам!


Витебская область, Лепельский район. Сожженные дерени Костинки, Жарковка.


ПЕРЕВОД на РУССКИЙ ЯЗЫК

ДЕРЕВНЯ....Я СЛЫШУ ТЕБЯ

Спит всё! Поле, деревня и лес.
Всё обычно идет день за днем.
Только немец в Родину влез
И ползет как болезнь или тень

Не комфортно в Черни ему,
Мало, мало... зависть берет,
Он пробует на шею хомут
Нам надеть,
Но люди надеть не дают.

Вот и решил он страхом взять,
Сапогом враз по чувствам пройти.
И живых у Родины отнять,
Как у матери дитя от груди.

Я не вижу красный восход
Всё тонет в черном огне,
Горечь лезет с дымом мне в рот
И сущностью ползет по двору.

Глаза режет. Не видно вокруг
Ни соседей, ни мамы, ни деда,
Загорелся возле грушы стол,
За которым я по утру завтракал.

Пули, будто сорочий гам,
Громко губят, живого косаясь
Даже дух защемило, вообще,
Сознанием по ветру блуждая

Вон Марина бежит .... и всё!
И нет! И не стало Марины.
А за ней, огненный зверь пошел,
Такой жаркий, смертельный, уничтожающий.

Мама! Мама! Мамочка моя!
Изба рухнула, будто навес.
Только пуля, одна зверская пуля
Заключила в объятья сиротские.