ВОСЕНЬСКІ МАЛЮНАК.

Восеньскі Малюнак.

Паўднёвы колер ў ранішнім паветры малюе ветразь восеньскім цяплом.
У возеры-акне, як у душы люстэрку, праз вобразы часоў, ён ззяе ліхтаром.
Сапраўдны жыхар восені магутнай, яе настаўнік,шчодры маляўнік,
Народжаны ў свеце навальніцы чутнай. Усіх колераў прыгожых кіраўнік.


Паўночныя агні мне дораць рэха свету, і быццам ланцужок, гарыць праменьчык сну.
Вандроўка- ноч збірае у мех мае сакрэты, сляды кідае па дарозе, нібыта зоркі ў баразну
Маўклівы шоўк хістаюць дрэвы у лесе. Спакой спявае разам з зорнай цішынёй.
І толькі нехта слых пабудзіць раптам дзесьці ў гушчары, душы задумлівай сваёй.


Па іхных зорках дробязь у аблоках грае, квяцісты гоман, ноч змяняе дзень,
А сэрца колер дабрыні ў імгле шукае, хаваючы абраз за восеньскі, пажоўклы цень.
Ручай змывае сажу са сцяжынак, якімі блытае засмучаны пісьменнік.
Пад коўдрай лісця спіць мой адпачынак у шматгалоссі крокаў ды слядоў асенніх.


Яго вачыма ў свет глядзіцца восень, вядзе мяжу праз лёс працяглых сноў.
І вуснамі друкуе велічнасць адносін ў пацёмках шкла нябёс, і іх размоў,
Дзе шэрань сказа, зацвярдзела ў казках, дзе вулей зорак спіць ў капелюшы,
Дзе існуе дзівосаў казка, дзе ноч старожыць фарбы свету на мяжы.


Паўднёвае сузор’ е чырванее з ранкам, працягла пазяхае сонца і святло.
Пакуль дзівіцца восень зорным маляванкам, апавяданне піша дзень, пра ўсё што ёсць
І што было…
Пра хуткі бег гадзін па лесвіцы стагоддзя, у чаравіках, футры зблытанных часоў.
Куды імкнецца сэрца, быццам злодзей, украсці частку свету ці ахопак сноў.



Зтрымае гвалт душы стракатае папера, а поўдзень з ноччу спрэчкі зноўку развядзе.
Адкрые ў восень калераў-імгненняў дзверы, ды з зоркамі размову пра дзівосы
Завядзе.
Пра тое, што ніяк ў сабе не знойдзеш той час, дзе ў сэрцы светач і цяпло,
Дзе не хапае колеру ці слоў на векавым разводдзі, каб восені жыццё разам со мной
было.



“Трэба вачыма іграць навучыцца, каб атрымаць замест
Здрады – Цяпло,
Толькі тады з табой будуць вадзіцца, таму што іх страшыць Ігранае ЗЛО”

Е. В. Матузава / Поліна / 2013г.