-- : --
Зарегистрировано — 123 319Зрителей: 66 408
Авторов: 56 911
On-line — 21 368Зрителей: 4239
Авторов: 17129
Загружено работ — 2 122 047
«Неизвестный Гений»
ВОСЕНЬСКІ МАЛЮНАК.
Пред. |
Просмотр работы: |
След. |
07 сентября ’2013 23:14
Просмотров: 21399
Восеньскі Малюнак.
Паўднёвы колер ў ранішнім паветры малюе ветразь восеньскім цяплом.
У возеры-акне, як у душы люстэрку, праз вобразы часоў, ён ззяе ліхтаром.
Сапраўдны жыхар восені магутнай, яе настаўнік,шчодры маляўнік,
Народжаны ў свеце навальніцы чутнай. Усіх колераў прыгожых кіраўнік.
Паўночныя агні мне дораць рэха свету, і быццам ланцужок, гарыць праменьчык сну.
Вандроўка- ноч збірае у мех мае сакрэты, сляды кідае па дарозе, нібыта зоркі ў баразну
Маўклівы шоўк хістаюць дрэвы у лесе. Спакой спявае разам з зорнай цішынёй.
І толькі нехта слых пабудзіць раптам дзесьці ў гушчары, душы задумлівай сваёй.
Па іхных зорках дробязь у аблоках грае, квяцісты гоман, ноч змяняе дзень,
А сэрца колер дабрыні ў імгле шукае, хаваючы абраз за восеньскі, пажоўклы цень.
Ручай змывае сажу са сцяжынак, якімі блытае засмучаны пісьменнік.
Пад коўдрай лісця спіць мой адпачынак у шматгалоссі крокаў ды слядоў асенніх.
Яго вачыма ў свет глядзіцца восень, вядзе мяжу праз лёс працяглых сноў.
І вуснамі друкуе велічнасць адносін ў пацёмках шкла нябёс, і іх размоў,
Дзе шэрань сказа, зацвярдзела ў казках, дзе вулей зорак спіць ў капелюшы,
Дзе існуе дзівосаў казка, дзе ноч старожыць фарбы свету на мяжы.
Паўднёвае сузор’ е чырванее з ранкам, працягла пазяхае сонца і святло.
Пакуль дзівіцца восень зорным маляванкам, апавяданне піша дзень, пра ўсё што ёсць
І што было…
Пра хуткі бег гадзін па лесвіцы стагоддзя, у чаравіках, футры зблытанных часоў.
Куды імкнецца сэрца, быццам злодзей, украсці частку свету ці ахопак сноў.
Зтрымае гвалт душы стракатае папера, а поўдзень з ноччу спрэчкі зноўку развядзе.
Адкрые ў восень калераў-імгненняў дзверы, ды з зоркамі размову пра дзівосы
Завядзе.
Пра тое, што ніяк ў сабе не знойдзеш той час, дзе ў сэрцы светач і цяпло,
Дзе не хапае колеру ці слоў на векавым разводдзі, каб восені жыццё разам со мной
было.
“Трэба вачыма іграць навучыцца, каб атрымаць замест
Здрады – Цяпло,
Толькі тады з табой будуць вадзіцца, таму што іх страшыць Ігранае ЗЛО”
Е. В. Матузава / Поліна / 2013г.
Свидетельство о публикации №111689 от 7 сентября 2013 годаПаўднёвы колер ў ранішнім паветры малюе ветразь восеньскім цяплом.
У возеры-акне, як у душы люстэрку, праз вобразы часоў, ён ззяе ліхтаром.
Сапраўдны жыхар восені магутнай, яе настаўнік,шчодры маляўнік,
Народжаны ў свеце навальніцы чутнай. Усіх колераў прыгожых кіраўнік.
Паўночныя агні мне дораць рэха свету, і быццам ланцужок, гарыць праменьчык сну.
Вандроўка- ноч збірае у мех мае сакрэты, сляды кідае па дарозе, нібыта зоркі ў баразну
Маўклівы шоўк хістаюць дрэвы у лесе. Спакой спявае разам з зорнай цішынёй.
І толькі нехта слых пабудзіць раптам дзесьці ў гушчары, душы задумлівай сваёй.
Па іхных зорках дробязь у аблоках грае, квяцісты гоман, ноч змяняе дзень,
А сэрца колер дабрыні ў імгле шукае, хаваючы абраз за восеньскі, пажоўклы цень.
Ручай змывае сажу са сцяжынак, якімі блытае засмучаны пісьменнік.
Пад коўдрай лісця спіць мой адпачынак у шматгалоссі крокаў ды слядоў асенніх.
Яго вачыма ў свет глядзіцца восень, вядзе мяжу праз лёс працяглых сноў.
І вуснамі друкуе велічнасць адносін ў пацёмках шкла нябёс, і іх размоў,
Дзе шэрань сказа, зацвярдзела ў казках, дзе вулей зорак спіць ў капелюшы,
Дзе існуе дзівосаў казка, дзе ноч старожыць фарбы свету на мяжы.
Паўднёвае сузор’ е чырванее з ранкам, працягла пазяхае сонца і святло.
Пакуль дзівіцца восень зорным маляванкам, апавяданне піша дзень, пра ўсё што ёсць
І што было…
Пра хуткі бег гадзін па лесвіцы стагоддзя, у чаравіках, футры зблытанных часоў.
Куды імкнецца сэрца, быццам злодзей, украсці частку свету ці ахопак сноў.
Зтрымае гвалт душы стракатае папера, а поўдзень з ноччу спрэчкі зноўку развядзе.
Адкрые ў восень калераў-імгненняў дзверы, ды з зоркамі размову пра дзівосы
Завядзе.
Пра тое, што ніяк ў сабе не знойдзеш той час, дзе ў сэрцы светач і цяпло,
Дзе не хапае колеру ці слоў на векавым разводдзі, каб восені жыццё разам со мной
было.
“Трэба вачыма іграць навучыцца, каб атрымаць замест
Здрады – Цяпло,
Толькі тады з табой будуць вадзіцца, таму што іх страшыць Ігранае ЗЛО”
Е. В. Матузава / Поліна / 2013г.
Голосование:
Суммарный балл: 80
Проголосовало пользователей: 8
Балл суточного голосования: 0
Проголосовало пользователей: 0
Проголосовало пользователей: 8
Балл суточного голосования: 0
Проголосовало пользователей: 0
Голосовать могут только зарегистрированные пользователи
Вас также могут заинтересовать работы:
Отзывы:
Оставлен: 07 сентября ’2013 23:27
Леночка! Хорошо бы перевод сделать! К сожалению, я почти ничего не поняла!
|
oksumoron4
|
Оставлен: 07 сентября ’2013 23:45
а здорово, когда несмотря ни на что, в нас хранится лучшее от национальной культуры....
|
Оставлять отзывы могут только зарегистрированные пользователи
Трибуна сайта
Наш рупор
Интересные подборки: