Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!

Онамнинг овсинига


“Худо урсин” дея қарғар кеннойим,

Амакимнинг қизи “аккиллар” доим,

Уларга яхшилик қилганди ойим,

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!



Ҳайвонот боғида ногоҳ яшайман,

Оқарган сочларим ўйчан қашлайман,

Эрта-кеч фалакка назар ташлайман:

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!



Қўшниларим одам эмас - маҳлуқлар,

Бормисиз, йўқмисиз, қадрдон руҳлар?

Қачон тугар экан туҳмат, ҳўрликлар,

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!



У қирққа чиққанда ахир жижийдим,

Бугун тириш қўл-ла бағрим мижғийди.

Фиғонида нуқул балчиқ бижғийди,

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!



Юраги оғриса дилдан куюбман,

Амаким дардини бежиз туюбман...

Суймаган касларни нега суюбман,

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!



Қирқимда қўлимга ҳасса тутқазди,

Золимни ютдим ман, баъзан ютқаздим.

Кампир боши билан менга гўр қазди,

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!



Тўйида сомсалар ёпдиз, онажон,

Сиздан сўнг итидек қопди, онажон.

Юрагим қон бўлиб кетди, онажон,

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!



Худони ўртага солиб айтаман,

Юрак-бағри хуфтон бўлган бандаман,

Майлига, ёнингга шу кун кетаман,

Кеннойимга, Аллоҳ, бир инсоф бергин!